In zwart wit zie ik m’n foto,
Op een onbeschreven muur.
Ik was nog jong, zonder zorgen,
Klaar voor het avontuur.
Ik schilderde m’n dromen,
Op het onbeschreven wit,
Er ontstonden mooie kleuren,
Klaar was m’n muurgedicht.
Ik was dichter van m’n dromen,
Maar ik kwam nooit dichterbij.
Door het leven meegenomen,
Gingen jaren voorbij.
Ik stilde mijn verlangen,
Maar kreeg honger naar geluk.
Door de druk van de wereld,
Maakte ik m’n dromen stuk.
Maar wie ben ik nu,
Wie ben ik geworden,
Wie was ik toen,
Toen ik begon.
Later is nu,
De tijd heeft ontnomen,
Ik zal blijven dromen,
Zolang ik besta.
Ik zal blijven zingen,
Ik zal blijven zingen,
Tot vlak voor ik ga.
Door de jaren heen gevlogen,
Als een vlieger zonder touw.
Wist ik niet waar ik zou stranden,
Of waar ik landen wou.
Ik was bang te verliezen,
M’n weelde toekomstperspectief.
Levenslang mijn droom bevriezen,
Ik had de tijd niet langer lief.
Maar wie ben ik nu,
Wie ben ik geworden,
Wie was ik toen,
Toen ik begon.
Later is nu,
De tijd heeft ontnomen,
Ik zal blijven dromen,
Zolang ik besta.
Ik zal blijven zingen,
Ik zal blijven zingen,
Tot vlak voor ik ga.
Ik heb het leven bekoord, ‘k heb gezien en gehoord,
Ik heb gedacht en gewacht met een lach.
Ik heb geroken geproefd, ‘k heb geleerd dat niets hoeft,
Niet bedroefd want ik leef met de dag.
Maar als ik terugkijk op m’n leven,
Beleef ik nu de mooiste tijd.
Verleden toekomst of het heden,
Vleiend dans ik met m’n spijt.
Iets anders dan ik kon vermoeden,
Is baas geworden over mij.
Tevreden kijk ik zonder zorgen,
Komt m’n einde steeds een beetje dichterbij.
Maar wie ben ik nu,
Wie ben ik geworden,
Wie was ik toen,
Toen ik begon.
Later is nu,
De tijd heeft ontnomen,
Ik zal blijven dromen,
Zolang ik besta.
Ik zal blijven zingen,
Ik zal blijven zingen,
Tot vlak voor ik ga.
Ik zal blijven zingen,
Ik zal blijven zingen,
Tot vlak voor ik ga.